Chyba nie byłam gotowa na to, co oferuje ten poradnik… Po lekturze wiem jednak, że lepiej sięgnąć najpierw po pierwszą książkę autorki, czyli bestseller „Bądź sobą – wylecz swoje 5 ran”.  To na pewno pozwoli lepiej zrozumieć kontynuację, o której dziś, co nieco wam napiszę. Ja niestety nie miałam okazji przeczytać poprzedniej części i to też mogło mieć wpływ na mój gorszy odbiór. Nie będę jednak ukrywać, trudno było mi dobrnąć do końca. Zupełnie nie przemawiają do mnie metody, jakie zaleca stosować autorka w celu uwolnienia się spod wpływu ego i tym samym ograniczenia bólu wynikającego z ran. W końcu jak sam tytuł wskazuje to właśnie ego jest największą przeszkodą w ich leczeniu. Czytając ten poradnik mamy przede wszystkim uświadomić sobie, jak wielki wpływ na nasze życie ma ego. Mamy nauczyć się rozpoznawać, kiedy ego przejmuję nad nami kontrolę po to żeby pozbyć się masek i odzyskać po prostu wolność w byciu sobą.  Wszystko to zostaje ujęte we 9 rozdziałach, które wieńczą wnioski, do jakich właściwie sami powinniśmy ostatecznie dojść. Po każdym rozdziale mamy też stronę na to by zapisać sobie, jakie zmiany chcemy wprowadzić, do czego popchnęło nas to, co przeczytaliśmy. U mnie zostały one puste, bo nie udało mi się nic pożytecznego z nich dla siebie wyciągnąć. Nie oznacza to jednak, że i w waszym przypadku będzie podobnie. Być może docenicie bardziej to, co i jak zostało w nich opisane. Być może komuś to właśnie pomoże. Do mnie samej jednak ten poradnik nie trafił, a wręcz nawet i zmęczył. Większość treści miałabym ochotę podważyć i poddać własnej analizie, bo mam zwyczajnie inne zdanie, spojrzenie na poruszone w nim kwestie. Wtedy jednak zamiast recenzji powstałby kolejny poradnik, tyle że mojego autorstwa… Tym chcę zasugerować wam, byście mieli na uwadze to, że każdy ma prawo do wyrażania swojego zdania, do podzielenia się swoimi własnymi odkryciami. Z kolei pamiętajcie też o tym, żeby nie podążać zawsze ślepo wedle podyktowanych wam w poradnikach radach. One nie muszą być przecież trafne. Jeśli nie czujecie, że to będzie dla was odpowiednie i że cokolwiek pozytywnego może wprowadzić do waszego życia, to nie brnijcie za tym na siłę tylko dlatego, że ktoś tak napisał.

Jak to mówią początki bywają trudne… i tutaj się właśnie mi to sprawdziło! Od razu na wstępie dostałam najgorszy rozdział ze wszystkich. W nim Lise Bourbeau przypomina nam, czym jest 5 ran (czyli odrzucenie, porzucenie, upokorzenie, zdrada, niesprawiedliwość), jak wyglądają i czym się charakteryzują. Po prostu, jak je rozpoznać. Niestety ta charakterystyka bardzo mnie rozbawiła, a samo ucieleśnienie ran poprzez ich zilustrowanie w postaciach ludzkich nie wygląda najlepiej. Opisy i wizualizacje, jakie stworzyła autorka są tragiczne. To tak jakby na siłę starać się zdefiniować i przedstawić człowieka, który został zraniony w określony sposób. Dla mnie to po prostu niemożliwe i bardzo indywidualne. Wszyscy przecież inaczej przeżywamy swoje zranienia, inaczej reagujemy i się zachowujemy. Naturalnym więc jest to, że i cierpienie różnie będzie odbijało się w naszym wyglądzie zewnętrznym. Każdy po swojemu radzi sobie ze własnym bólem. Ja mogę uciekać do innej rzeczywistości czytając książki, ktoś inny będzie sięgał po używki, a jeszcze ktoś, będzie robił zupełnie coś innego. Ten poradnik w moim odczuciu wciska nam po prostu stereotypowe myślenie. Wszystko jest w nim jednoznaczne i bardzo schematyczne. Czytamy opisy postaw i zachowań wynikające z danych ran, ale przecież możemy doznać np. odrzucenia a nasza postawa będzie zupełnie inna? Nasz wygląd nie musi wcale na to wskazywać! Nie zamykajmy się w tak ciasnych ramach widząc coś tylko w białym albo czarnym kolorze, jak to przedstawia nam autorka. Zostawmy sobie miejsce na inne barwy i odcienie, inne możliwości i połączenia. Bo moim zdaniem, nikogo nie da się wcisnąć w jeden tylko schemat – nieważne, którą ma ranę. A te, które zostają nam opisane w książce są po prostu niewystarczające. Temat jest o wiele bardziej złożony.

„Ego nie potrafi odczuwać cierpień duszy, gdyż żyje tylko dla siebie. Najbardziej satysfakcjonuje je posiadanie racji.” *

Plusem tego poradnika byłoby teoretyczne i wyczerpujące przedstawienie nam, czym jest ego i jak się ono objawia, gdyby nie absurdalne przykłady, do jakich się odwołuje autorka. Ja odniosłam wrażenie, że w dosłownie każdej sytuacji na siłę doszukiwała się działania ego. WSZYSTKO EGO. „Ego jest ogółem twoich przekonań, które przeszkadzają ci być sobą.” *  Choć w tej książce trochę za bardzo się wszystko wyolbrzymia, to jednak podobał mi się za to sam sposób, w jaki autorka wytłumaczyła pojęcie EGO wytłuszczając nam najważniejsze kwestie. A mianowicie:

Nadal jednak nie rozumiem, co jest złego w mówieniu: ja, mój, moja itp.

 „Kto zrobił tę straszną rysę na MOIM nowym samochodzie? Nie jest konieczne dorzucać: MOIM samochodzie. Kto zrobił tę wielką rysę? wystarczy.” *

„MOJE dziecko, MOJA matka, MÓJ ojciec, MOJA siostra zamiast imienia danej osoby.” *

Dla mnie to niepojęte, jakie to ma znaczenie. Mam wielkie ego, bo podkreślam status, jaki zajmuje dana osoba w moim życiu? Bo używam terminów związanych z posiadaniem? W końcu jest to przecież MOJA mama, MOJA siostra, MÓJ chłopak, więc dlaczego miałabym tego nie zaznaczyć? Nie pojmuję niektórych przykładów, jakie podaje autorka żeby ukazać przemawiające przez nas ego.

„Spacerując, kobieta trzyma męża blisko siebie, a jej wzrok mówi innym kobietom: Widzicie, jaka jestem ważna. Mam przy sobie takiego mężczyznę, a na dodatek on MNIE kocha. On jest tylko MÓJ, uważajcie sobie! (Panowie robią podobnie).” *

Co jest złego w byciu terytorialnym? To jest oznaką ego? Dla mnie osobiście to normalna reakcja. Nie chce się dzielić z innymi kobietami. Co jest złego w okazywaniu tego, że ktoś jest twój? Dla mnie to raczej jasny komunikat dla innych by trzymali się z daleka. Oczywiście rozumiem, że nie powinno się kogoś tak rzeczowo traktować, jak własność swoją…, ale bez przesady!

Dowiadujemy się, że zazdrość jest manifestacją ego. 

„Osoba zazdrosna nie może sobie wyobrazić, że inna osoba zabiera JEJ własność.” * 

A kto chce w ogóle sobie to wyobrażać? Nie chce się tego. I dlatego chyba się tak działa i reaguje? To raczej naturalne?

Mogłabym sporo takich przykładów wam jeszcze podać i opisać moje reakcje odnośnie ich, ale po prostu szkoda na to czasu, więc na tym już poprzestanę. Dodam tylko, że autorka często myli też pojęcia. Chociażby krytykę z hejtem, próżność z terytorializmem, czy zadufanie z dumą. Niestety dla mnie było to irytujące w odbiorze.

Jeśli nie macie potrzeby uświadamiania sobie obecności ego w waszym życiu i czujecie, że panujecie nad nim do tego stopnia, że wasze decyzje i zachowania nie są efektem jego działania, to po prostu nie jest to poradnik dla was. Ja osobiście nie polecam i odradzam jego lekturę.

„Żadna zmiana nie może zajść tak długo, jak długo nie jesteś świadomy tego, co chcesz zmienić.” *