To jedna z tych książek, których moim zdaniem nie powinno się oceniać wystawiając zwyczajową recenzję. Dlatego dziś skupię się wyłącznie na tym, jakie odczucia towarzyszyły mi w tracie czytania i jaką wartość udało mi się dla siebie uszczknąć z tego bardzo osobistego wyznania, z przepełnionego bólem doświadczenia, którym Pani Katarzyna Dacyszyn zdecydowała podzielić się ze światem. Podziwiam i chylę czoła za wytrwałość i siłę, jaką się wykazała by to zrobić. Uważam, że dzięki temu niesie pomoc wielu osobom otwarcie mówiąc o tym, co ją spotkało i pokazując swoje blizny publicznie pomimo tego, że ciągle jeszcze sama nie zdołała do końca ich zaakceptować. Jej działania nie tylko uświadamiają ludzi, czym jest stalking i jak go rozpoznać, ale także dodają sił innym zmagającym się z podobnymi problemami. 

„Stalker chce być panem życia i śmierci, chce mieć poczucie, że kieruje twoim losem.” *

Liczba osób nękanych, doświadczających stalkingu tylko wzrasta, a ofiary ataków w dalszym ciągu są lekceważąco traktowane przez służby. W książce jesteśmy świadkami tego, jak trudną i długą drogę trzeba przejść by sprawiedliwości stała się zadość. Otrzymanie pomocy w naszym kraju nie jest proste, ale na przykładzie Pani Kasi możemy wyraźnie zobaczyć, że warto walczyć i przede wszystkim się nie poddawać. Pamiętajcie o tym, że stalking jest przestępstwem, które ma osobny artykuł w Kodeksie karnym - Art. 190a. Nie powinno się bagatelizować powtarzających się działań, które sprawiają, że czujemy się zagrożeni. Trzeba działać! Właśnie to podkreślone zostaje w „Kobiecie z blizną”, która pełna jest nie tylko wiedzy odnośnie tematu, ale też porad dla tych, którzy czują się bezsilni ze swoimi własnymi dramatami, oraz tych, którzy nie wiedzą, co zrobić i jak sobie pomóc. Lektura książki sprowadza do wielu życiowych refleksji, ale przede wszystkim jest skarbcem, w którym zamknięto ogromne pokłady siły i wiary. Walka, jaką stoczyła Pani Kasia była trudna i pełna bólu, jednakże wyszła z niej zwycięsko, dając nam czytelnikom, obserwatorom, ofiarom - nadzieję. Kiedy widzisz, że ktoś sobie poradził z tyloma przeciwnościami losu, tak brutalnymi okolicznościami sam zdajesz sobie sprawę, że też możesz przejść przez swoje własne piekło. Zaczynasz wierzyć w to, że bez względu na wszystko zawsze warto konsekwentnie walczyć do samego końca.  

„Ofiary przemocy się wstydzą, a powinien się wstydzić prześladowca.” *

Emocji podczas czytania było wiele. Czułam smutek, żal, współczucie, niepokój, ale też złość. Chyba nawet łatwiej byłoby napisać, czego w trakcie nie poczułam… Tak się wczułam, że aż mnie wszystko bolało. To niełatwa lektura. Trzeba się przygotować na to, jaka tragedia zostaje w niej opisana. A jest nią atak psychopaty - stalkera, który oblewa kobietę stężonym kwasem siarkowym przed samym procesem o stalking! Naprawdę nie wiem, jak można było do tego dopuścić w takim miejscu… Dla mnie to niepojęte i okrutna jest myśl, że być może można było tego uniknąć gdyby nie bezduszny system prawa, gdyby zapewnić odpowiednią ochronę, zadbać o bezpieczeństwo, nie traktować sprawy po macoszemu. Niestety stało się i już nic nie cofnie czasu i wyrządzonej krzywdy. Pani Katarzyna pisze o tym, jak ważne jest wybaczenie i odrzucenie nienawiści. Nie wiem, czy sama byłabym w stanie tego dokonać w takiej sytuacji…, ale jestem pełna podziwu, że jej samej się to udało. Niezwykła determinacja, jaką się wykazała mocno mi zaimponowała. Niebywałe jest to, ile ta kobieta znalazła w sobie siły i jak podniosła się po tym, co przeżyła. To, co robi teraz dla innych jest niesamowite! Cieszę się, że miałam okazję poznać tę opowieść, bo wiele cennych refleksji z niej wyniosłam.

„Niech ta książka będzie wsparciem dla tych, którzy go potrzebują, by przechodząc swoje dramaty, wiedzieli w chwilach zwątpienia, że każdy ból ma swój kres i jest lekcją, która kryje jakiś cel.” *