Carlli Thoughts

"Chłopiec" to dla mnie bardziej poetyckie refleksje niżeli pełnoprawna historia. To książka pisana emocjami od początku do końca. Autor próbował nadać kształt myślom kotłującym się wewnątrz głównego bohatera i stworzyć z nich konkretną fabułę, a wyszły mu zaledwie jej migawki. Zabrakło rozwinięcia wątków i przez to całość odbiera się zupełnie inaczej niż było w zamierzeniu. To forma bez formy, ani powieść, ani nawet thriller. Trzeba się skupić, często poczytać między wierszami i pomyśleć nad tym, co kryje się pod niesfornymi zdaniami. W moim odczuciu ten niekontrolowany chaos przyczynił się do uzyskania bardziej lirycznego charakteru. Przeżycia wewnętrzne wzięły górę nad samymi wydarzeniami. Zagarnęły całą przestrzeń, sprawiając, że momentami robiło się aż duszno od ich nadmiaru. Wylewające się z każdego słowa emocje, podziałały na mnie dosyć przytłaczająco. Było wulgarnie, psychopatycznie i to popychało ku mrocznemu nastrojowi. Nie wiadomo, jak tę książkę do końca ocenić. Jestem skonfundowana, bo doszukać się mogę w niej jakiegoś bezsensu i niedopracowania, a jednak coś nie pozwala mi tej książki w tak krytyczny sposób ocenić. Widzę w tym jakiś zamysł artystyczny, który mnie wciągnął bez reszty. Kupiono mnie tym, co w mojej głowie się podczas czytania wykluło. Świadczy to o tym, że albo autor potrafi kreować momenty oraz zmusić wyobraźnię czytelnika do pracy, albo to moja wyobraźnia działa zbyt produktywnie tworząc jakieś nadinterpretacje? Każdy z nas inaczej może tę historię zobaczyć i odebrać. Śmiem przypuszczać, że jeszcze bardziej odmiennie niż ma to miejsce w zetknięciu z innymi książkami. Ja widzę w całości zarówno potencjał, jak i spore braki językowe. Dostrzegam trafne emocje i nieuporządkowanie zarazem. Pochłaniającą lekturę, szybką akcję i brak rozwinięcia. Autor ma sporo pracy przed sobą, zwłaszcza nad własnym warsztatem pisarskim, ale na pewno nie można mu odmówić kreatywności. Wie, jak operować emocjami i to jest jego największym atutem. Mnie zaciekawił i sprawił, że zapragnęłam więcej. Chciałabym przeczytać albo kontynuację, albo kolejną jego książkę. Nieodgadniony pozostaje dla mnie jeszcze jego styl i umiejętności. A to ważne, żeby ciągle pozostawiać u czytelnika wrażenie, że można więcej, że jeszcze się nie wszystko przed nim odkryło. Lepiej, gdy zawsze pozostaje jakaś luka, którą można potem wypełnić, niż dotrzeć do granicy, której nie jest w stanie się już przeskoczyć. Dla mnie apetyt rośnie w miarę jedzenia. Chcę i oczekuję rozwoju. Dlatego mam nadzieję, że Pan Zbigniew Zyśk nie zmarnuje swojego potencjału i jeszcze kiedyś pozytywnie mnie zaskoczy. 

Choćbym chciała, więcej nie jestem w stanie napisać o tej książce. Myślę, że jest w niej tak niewiele treści, że po prostu warto odkryć ją samemu. Zaskoczyć może jedynie jej bogata treść emocjonalna, o której już wspomniałam. Dodam, że wynika ona z bardzo intensywnych przeżyć bohaterów, dotykających najmroczniejszych ze sfer ludzkiej egzystencji. Zwłaszcza uzależnień, śmierci i wstydu. A wszystko to konsekwencją wyborów, które mogą pociągnąć nas na dno. Możemy walczyć, starać się, ale często już nie ma odwrotu i pozostaje tylko bezsilność i pogodzenie się z losem. A jak będzie w przypadku Mateusza? Czy on się podda, czy może zdoła wypłynąć i utrzymać się na powierzchni? Przeczytajcie i przekonajcie się!

Wydawnictwo: Oficynka | Rok wydania: 2019 | Liczba stron: 234

Moja ocena: 7/10 | bardzo dobra 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Oficynka.

______________________________________________________________

* "Pamiętnik narkomanki" Barbara Rosiek 

** "Chłopiec" Zbigniew Zyśk

Niekiedy zdarzają się takie książki, że trudno cokolwiek o nich napisać i dla mnie taką jest właśnie „Zatrutka”. Mam wrażenie pustki po jej przeczytaniu, bo jej fabuła rozkręcała się bardzo powoli i bez większych sensacji. Osobiście wolę nieco dynamiczniej rozwijającą się akcję, ponieważ wtedy łatwiej jest wciągnąć mi się w lekturę. Tym razem mi tego zabrakło, przez co czytanie zajęło mi więcej czasu. Nie powiedziałabym jednak, żeby ta historia na tym kompletnie straciła. Ona raczej dzięki temu nabrała tajemniczego charakteru. Autorka zbudowała niezły klimat zyskując bazę do tego, by był to naprawdę ciekawy thriller psychologiczny. Po drodze tylko czegoś zabrakło, by mógł on w końcowym rozrachunku takim się stać… Mimo tego, że doceniam tę książkę za zawarte w niej przesłanie, to nie sądzę jednak by pozostała ona w mojej pamięci na dłużej i żebym kiedyś chciała przeczytać ją raz jeszcze.

„Jesteśmy tylko ludźmi: błądzącymi, czasami okrutnie samotnymi.” **

Czy Anna naprawdę popełniła samobójstwo zostawiając go z córeczką? Była do tego zdolna? Czy depresja poporodowa wpłynęła na jej decyzję? Gdzie się podziała? Dlaczego nie odnaleziono jej ciała? Czy policja będzie w ogóle jej szukać? Multum pytań roi się w głowie Piotra odkąd zniknęła jego ukochana, a odpowiedzi brak. To właśnie ich poszukiwanie da życie tej historii. Za wszelką cenę chcąc odnaleźć żonę, Piotr odkryje mroczne tajemnice jej przeszłości. Czy da radę je udźwignąć? A może prawda będzie zbyt bolesna, żeby sobie z nią poradzić?

„ – Emocje bywają złym doradcą. – Ton jego głosu stał się nieco cieplejszy, bardziej ludzki. – Potrzeba czasu, żeby opadły i pozwoliły zobaczyć więcej.” **

Fabuła, jaką wymyśliła autorka dawała okazję ku temu, by była to naprawdę poruszająca podróż w głąb zakamarków ludzkich dusz. Szkoda, że zupełnie nic nie poczułam. Bohaterowie byli bez wyrazu, mało chwytliwi emocjonalnie. Ich wewnętrzne rozterki, problemy i ból, jaki odczuwali spłynęły po mnie jak woda po kaczce ***. Nie wywołały burzy w moim sercu rozdzierając je na pół, a tak powinno się stać patrząc na bolesne doświadczenia, z jakimi musieli się zmagać. Żeby czytelnika autentycznie rozrzewnić nie wystarczy tylko opisać coś dramatycznego. Trzeba jeszcze tymi emocjami tchnąć swoich bohaterów, żebyśmy mocniej potrafili zaangażować naszą empatię i bardziej się wczuć. Zawiodły mnie skąpe dialogi. Jestem przekonana, że ich rozbudowa poprawiłaby więź odbiorcy z postacią. Zabrakło sytuacji, w których można by poczuć z nimi jedność. Zbyt wiele retrospekcji, spowolnień akcji, zapisków z pamiętnika, zamiast teraźniejszych przeżyć. Mnie trudno było doszukać się w niej jakiejkolwiek głębi. Mozolny przebieg wydarzeń doprowadza nas po prostu do przewidywalnej puenty. Dopiero przy końcu natchnęło mnie do rozmyślań. Przekaz, jaki starała się zawrzeć Pani Ewa jest ważny, ale powinno się go lepiej zespolić z opowiadaną historią. Należałoby wyzbyć się takiej sztuczności, przez którą mamy wrażenie jakby wydarzenia były pisane pod refleksję, a nie refleksja naturalnie płynęła z wydarzeń… 

*** Coś spływa po kimś jak woda po kaczce - coś nie wywiera na kimś żadnego wrażenia, 

Wydawnictwo: KOS | Rok wydania: 2019 | Liczba stron: 228

_________________________________________________________________

Wydawnictwo: Muza | Rok wydania: 2019 | Liczba stron: 256

_______________________________________________________
* "Kobieta z blizną" Irena A. Stanisławska, Katarzyna Dacyszyn

Wydawnictwo: Muza | Premiera: 30 października 2019 | Liczba stron: 440

Moja ocena: 8/10 | rewelacyjna 

Za możliwość przedpremierowej lektury dziękuję Wydawnictwu Muza i agencji Business & Culture.

_______________________________________________________

Sięgając po tę książkę spodziewałam się raczej kryminału, a dostałam z kolei zaskakującą hybrydę gatunkową. Po przeczytaniu zaliczyłabym ją do literatury młodzieżowej, patrząc na wiek bohaterów i ich częste infantylne, nieprzemyślane zachowania. Niektóre wątki są przez to trochę naciągane i oderwane za bardzo od rzeczywistości. To nie fantastyka, więc wiele z nich wymagałoby tak naprawdę korekty. Nie wiem jednak, czy wtedy ta historia byłaby równie wciągająca. W tej nieokiełznanej fabule jest jakiś urok, któremu ja uległam. Przepadłam aż do nieszczęsnej ostatniej strony! Mieszanka w postaci thrillera, romansu i młodzieżówki okazała się zaskakująco udanym połączeniem. Czytając nie nudziłam się, a dochodzący coraz bardziej do głosu wątek romantyczny wcale mi nie przeszkadzał, co naprawdę jest już na miarę wyczynu. Zazwyczaj to właśnie on jest przyczyną moich książkowych rozczarowań, a tym razem nie mam się, do czego przyczepić. Paradoksalnie podobało mi się, jak było pomimo wielu mankamentów, które myśląc logicznie należałoby po prostu poprawić.

Rzadko to robię, ale tym razem postanowiłam pójść na łatwiznę i podrzucić wam wyczerpujący opis fabuły pochodzący od samego wydawcy. Ja z kolei postaram się skupić bardziej na opisaniu moich spostrzeżeń odnośnie niej. Najpierw jednak przeczytajcie.

Caroline Williams to zwykła nastolatka, która dopiero wkracza w dorosłość, bowiem ma zaledwie 18 lat. Ma szczęśliwą rodzinę, przyjaciółki, świetnie się uczy i w jej życiu istnieje tylko jedna zadra, która nie pozwala jej do końca być szczęśliwą i nawiązywać odpowiednich relacji z mężczyznami – wspomnienie napaści i próby gwałtu, których doświadczyła kilka lat temu. Pewnego dnia jej poukładane życie diametralnie się zmienia – zostaje porwana przez najgroźniejszego przestępcę, o jakim w ogóle słyszała – trafia w ręce bezwzględnego i nieuchwytnego Jokera…
Kiedy dziewczyna poznaje swojego porywacza, okazuje się, że jest dużo młodszy niż myślała, a do tego bardzo przystojny, ale… przecież to bezwzględny morderca, który, tracąc nad sobą panowanie, nie jeden raz pokaże jej swoją najmroczniejszą naturę. Każdy dzień w pilnie strzeżonej willi przynosi nowe zaskoczenie – nowi ludzie, różne sytuacje i dwie twarze Jamesa. Ból, strach, płacz, tęsknota za domem, ale także miłe chwile spędzone na zabawie i spełnianiu marzeń – tego wszystkiego doświadczy młodziutka Cara.
Czy życie u boku najniebezpieczniejszego przestępcy może być bezpieczne? Czy Caroline uda się uciec i wrócić do domu? Jaki naprawdę jest James? Czy to możliwe, że dziewczyna pokocha swojego porywacza i zmieni go? Czy ktoś taki byłby w stanie się zmienić?
To pytania, na które sama główna bohaterka wciąż szuka odpowiedzi, przeżywając niezwykłe przygody – często bardzo niebezpieczne. Do tego wciąż wracają wspomnienia feralnego dnia, w którym została napadnięta przez człowieka, który chciał ją zgwałcić… Kim on był?
Przyszłość Caroline staje pod wielkim znakiem zapytania, a ona walczy ze sobą i o siebie. Czy zwycięży w tej walce? No i co dalej z przystojnym Jamesem? **

Brzmi dosyć oklepanie, co nie? Motyw porwania wielokrotnie pojawiał się już wcześniej. Tak też idąc za ciosem od razu zaznaczam, że mocną stroną tej książki nie jest jej oryginalność. Nie ma w niej nic, czego by dotąd jeszcze nie było. Wspominam o tym głównie dlatego, bo wiem, że nie każdego czytelnika to zadowoli. Ja osobiście lubię czytanie podobnych historii na tyle, że jestem w stanie robić to i kilkadziesiąt razy i w dalszym ciągu nie być nimi znudzona. Tak mam przynajmniej z kryminałami, w których ofiara zostaje uprowadzona przez swojego oprawcę. Dla mnie interesująca jest to zależność głównie z psychologicznego punktu widzenia. Lubię obserwować mimowolnie zawiązujące się w takich okolicznościach relacje. Fascynujące jest to, jak reaguje człowiek pod wpływem silnego stresu i strachu. Często jest tak, że po prostu traci się kontrolę nad sobą, własnymi emocjami do tego stopnia, że zaczynają one negatywnie wpływać na naszą psychikę. Przerażające jest to, jak szybko i bardzo pogorszyć się może stan naszego umysłu. A w tej książce właśnie, czegoś takiego stajemy się świadkami. Patrzymy na usilne starania głównej bohaterki by nie ulec syndromowi sztokholmskiemu. Dziewczyna broni się przed nim, jak tylko może, niestety z biegiem wydarzeń zobaczycie, że na próżno. Caroline stopniowo i wbrew sobie się zmienia, zaczynając darzyć prześladowcę uczuciem. Trudno jej to zrozumieć i zaakceptować, bo wcześniej wyrażała pogardę dla zachowań, których sama stała się w końcu sprawczynią. Jej siła walki była ogromna, ale niestety niewystarczająca żeby uchronić się przed wpływem Jokera. I właśnie na takim fundamencie rodzi się wątek romantyczny. Wraz z pojawieniem i jego rozwinięciem, mroczniejsza część tej książki zostaje trochę złagodzona i uspokojona. Wcześniej spodziewajcie się mocniejszych wrażeń, bezpośredniego języka niepozbawionego wulgaryzmów, czarnego poczucia humoru, brutalności oraz erotyki. W moim odczuciu jest to wszystko jednak bardziej subtelne niż kontrowersyjnie, czy odrzucające. Nie uważam, żeby przesadzono, a wręcz przeciwnie było niekiedy za łagodnie! Ja lubię mocniejsze doznania, więc poczułam czasem lekki niedosyt.





Podsumowując to świetna książka, która pozwala się przede wszystkim rozerwać. Jest emocjonująca i czyta się ją naprawdę błyskawicznie. Nie wywołuje znużenia zbędnym rozwlekaniem się, tylko gwarantuje lekką i wciągającą lekturę. Być może zapomnicie o niej już następnego dnia, ale w trakcie będziecie dobrze się bawić. Ja jestem zadowolona i cieszę się, że dałam jej szansę.

Wydawnictwo: Psychoskok | Rok wydania: 2019 | Liczba stron: 334

___________________________________________

* "Porwana przez Jokera – początek" Queen Cara

** źródło opisu (klik)
Ilustracja do recenzji jest mojego autorstwa (klik)